Szorowanie po dnie przyzwoitości

Rola osób zabierających głos w dyskusji o zasięgu powszechnym to nie tylko odpowiedzialność za prawdę i odczucia swoich bezpośrednich adwersarzy, ale również za obserwatorów tej dyskusji.

Upadek debaty publicznej jest faktem. W rzeczywistości jej poziom systematycznie się obniża i staje się bez dużych metafor areną igrzysk urządzonych dla zaspokajania podstawowych instynktów w nieustannie barbaryzowanym społeczeństwie. Widać to na każdym kroku, w każdej „bańce” komunikacyjnej.

Szorowanie po dnie przyzwoitości jest szczególnie głośne, gdy komunikują się grupy o różnej wrażliwości. Cierpi na tym m.in. wymiar sprawiedliwości, ale nie tylko. W rzeczywistości każda grupa zawodowa, która z racji swej funkcji i w imię przestrzegania zasad nie może ochoczo dołączać do orkiestry szorowania albo w odwecie grać równie głośno.

Dekalog dyskusji

Dziesięć grzechów debaty publicznej to też sprzeczność z dziesięcioma zasadami logiki, które są zasadami logiki z nazwy, bo w rzeczywistości są prawdami, które trudno kwestionować, i odnoszą się do, wydaje się jeszcze powszechnie aprobowanego, wzorca postępowania.

Warto o tym mówić, ponieważ otaczająca nas rzeczywistość próbuje na nowo definiować te zasady i tworzy niebezpieczny nowy algorytm postępowania, który o ile jeszcze nie jest powszechnie aprobowany przez społeczeństwo, o tyle społeczeństwo jest do niego systematycznie przyzwyczajane w celu osiągnięcia efektu chociażby milczącej tolerancji.

Przypominając zatem te dziesięć zasad logiki, warto się do nich...