Straszny los zakładnika

Sytuacja, w której znalazł się zakładnik, ma wytworzyć nacisk na organ, instytucję, organizację, osobę lub grupę osób, aby postępowali w sposób pożądany przez sprawcę przestępstwa.

Międzynarodowa konwencja przeciwko braniu zakładników sporządzona w Nowym Jorku 18 grudnia 1979 r. w art. 1 ust. 1 stanowi, że „każda osoba, która zatrzymuje lub przetrzymuje i grozi zabiciem, zranieniem albo dalszym przetrzymywaniem innej osoby (zwanej dalej »zakładnikiem«) w celu wymuszenia od strony trzeciej, to jest od państwa, międzynarodowej organizacji międzyrządowej, osoby fizycznej lub prawnej albo grupy osób, działania lub powstrzymania się od jakiegokolwiek działania jako wyraźnego,lub dorozumianego warunku zwolnienia zakładnika, popełnia przestępstwo brania zakładników (»branie zakładnika«) w rozumieniu niniejszej konwencji”.

W art. 2 konwencja nakłada na każde państwo stronę obowiązek ustanowienia odpowiedniej kary za popełnienie przestępstw wymienionych w art. 1, z uwzględnieniem poważnego charakteru tych przestępstw. Zgodnie ze statutem Międzynarodowego Trybunału Karnego branie zakładnika stanowi zbrodnię wojenną.

Przestępstwo przeciwko porządkowi publicznemu

Wypełniając zobowiązania międzynarodowe, polski ustawodawca w art. 252 kodeksu karnego stypizował przestępstwo dotychczas nieznane polskim kodyfikacjom karnym. Wskazany przepis chroni zarówno prawidłowe, niezagrożone niedozwolonym przymusem funkcjonowanie organów państwowych, samorządowych, instytucji, organizacji oraz osób prawnych i publicznych (porządek...