Klęska RONA, której nie było

autor zdjęcia: muzeum powstania Warszawskiego

źródło: Rzeczpospolita

Patrol żołnierzy RONA na ul. Przyokopowej w sąsiedztwie Elektrowni Tramwajowej (obecnie siedziby Muzeum Powstania Warszawskiego)

autor zdjęcia: Hubert Kuberski dzięki uprzejmości I. Kowtuna i D. Żukowa

źródło: Rzeczpospolita

Żołnierze RONA w sierpniu 1944 r.

Wypad na Truskaw nocą z 2 na 3 września 1944 r. jest uznawany za jedno z nielicznych zwycięstw Grupy AK „Kampinos”, choć faktycznie przyczynił się do jej hekatomby miesiąc później. Ów mit był rozwijany i podtrzymywany przez polskie opracowania i monografie zarówno w czasach PRL, jak i po 1989 r.

Podwyższanie rozmiarów tej „wiktorii” było bezkrytycznie przyjmowane zarówno przez stronę weteranów nocnego starcia, jak i historyków. Nikt nie wpadł na pomysł przebadania dokumentów niemieckich nie tylko z zasobu Bundesarchiv, ale też tych znajdujących się w Polsce.

Latem 1944 r. RONA wycofała się z Lepelszczyzny przez Grodzieńszczyznę i GG do Gau Oberschlesien, w okolice Ratibor (obecnie Racibórz, województwo śląskie). Po formalnym utworzeniu 29. Dywizji Grenadierów SS RONA (rosyjska nr 1) 3000 żołnierzy, istniejącej wcześniej Brygady Szturmowej SS RONA, pozostałych na Śląsku miało trafić na poligon Neuhammer (obecnie Świętoszów, województwo dolnośląskie). Z około 1800 nieżonatych żołnierzy RONA został utworzony pułk szturmowy (lub zbiorczy) RONA pod dowództwem Waffen-Sturmbannführera SS Iwana Frołowa (a nie jak powszechnie się uważa Bronisława Kaminskiego, zrusyfikowanego Polaka po mieczu i kądzieli), a następnie skierowany do pacyfikacji powstania warszawskiego.

Tu należy podkreślić, że rosyjska jednostka nie ma nic wspólnego z Ukraińcami czy Mongołami, bo tak była określana w zeznaniach świadków powojennych śledztw polskich. Znani są pojedynczy Ukraińcy w szeregach RONA (na Briańszczyznie/Orłowszczyźnie żyło ich 0,43–0,9 proc., głównie zrusyfikowanych),...