Opinia jest słuszna, WIBOR zgodny, ale czy można ufać pani rzecznik?

Jeżeli jakaś opinia jest powodem skrajnych rozbieżności, a dla wszystkich tych sprzeczności zawiera pozytywne uzasadnienia, to nie może być prawidłowa.

WIBOR jest nie do ruszenia – tak argumentują banki, podając przepisy prawa unijnego. Można unieważniać kredyty oparte na WIBOR – tryumfują prawnicy kredytobiorców, bo tak powie TSUE. Skąd ta rozbieżność wobec jednej i tej samej opinii rzeczniczki generalnej Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Laili Mediny, która wydała opinię (11 września 2025 r., sygn. C 471/24), w której stoi, że sąd może badać umowę kredytową ze stawką WIBOR pod względem jej zgodności z chroniącą konsumentów dyrektywą 93/13.

Jakkolwiek z opinii wynika, że wskaźnik referencyjny WIBOR wynika wprost z rozporządzenia unijnego BMR i nie powinien być badany przez sądy krajowe, to pani rzecznik podnosi szereg wątpliwości i zastrzeżeń przeciwko temu. Opinie wydaje się w celu uzyskania odpowiedzi na zadane pytania wraz z wyjaśnieniem. Jeżeli jakaś opinia jest powodem skrajnych rozbieżności, a dla wszystkich tych sprzeczności zawiera pozytywne uzasadnienia, to nie może być prawidłowa.

Zasady sztuki sporządzania opinii:

1) należy dokładnie i wyczerpująco odpowiedzieć na zadane pytanie,

2) odpowiedź wymaga pozytywnego objaśnienia i wykluczenia wątpliwości,

3) nie należy zajmować stanowiska poza zakresem pytania i opinii,

4) opinia musi być jednoznaczna w swej treści i logicznie spójna.

Treść pytania zadanego TSUE

Sąd Okręgowy w Częstochowie rozpatruje pozew...