O rozbrajaniu betonu

Jeżeli praworządności gorliwie bronią przedstawiciele Prawa i Sprawiedliwości, to prawie w ciemno można obstawiać, że jest odwrotnie.

Gdy oglądałem głosowanie nad uchyleniem immunitetu dla Zbigniewa Ziobry, przez głowę przelatywały mi fragmenty wydarzeń sprzed lat. Ta sama sala sejmowa dziesięć lat wcześniej i głosowanie nad wnioskiem o postawienie byłego już ministra sprawiedliwości przed Trybunałem Stanu. Do jego uwzględnienia zabrakło pięciu głosów i tyle widać było pustych miejsc w ławach poselskich PO. Uśmiechnięty zwycięzca nie szczędził kpiących uwag na temat rządzących.

Następna klisza pamięci obejmuje całe osiem lat, kiedy Zbigniewowi Ziobrze udaje się stworzyć układ powiązań politycznych, dzięki którym systematycznie niszczy praworządność, a środki publiczne przeznacza na potrzeby własnej partii. Kolejne wspomnienie jest już z okresu po utracie władzy przez PiS. Widzę byłego ministra na mównicy sejmowej, gdy kpiąco prowokuje rządzących: „Liczę na was i liczę, że nie okażecie się takimi fujarami jak przy Trybunale Stanu”.

Znowu kon-sty-tu-cja

Czuje się wtedy bezkarny, bo to już prawie rok rządów koalicji, której znakiem rozpoznawczym staje się bezradność przy rozliczaniu poprzedniej władzy. Kolejne wspomnienie to moja rozmowa na koniec tego...