Radość tańca w trzech częściach

autor zdjęcia: Ewa Krasucka/TW-ON

źródło: Rzeczpospolita

„Siódma Symfonia” w choreografii holenderskiego nestora tańca Toera van Schayka

„Symfonia tańca” Polskiego Baletu Narodowego to popis czystej formy, precyzji każdego ruchu i jego zgodności z muzyką w wykonaniu zespołu o światowym poziomie.

Opis tej premiery w Operze Narodowej należy zacząć chronologicznie, czyli od końca, bo zwieńczeniem trzyczęściowego wieczoru „Symfonia tańca” jest najstarsza, licząca prawie 80 lat, ale dotąd w Polsce niewystawiana choreografia George’a Balanchine’a „Symphony in C”.

Był geniuszem tańca. On i pozostająca na kompletnie przeciwległym biegunie artystycznym Martha Graham, stworzyli amerykański balet. George Balanchine ożywił skostniałą klasykę baletową, oczyścił ją z nadmiaru technicznych popisów, dbał o nieskazitelną czystość rysunku każdej postaci na scenie i był w tym niesłychanie rygorystyczny.

Nic się zresztą nie zmieniło w tym względzie, choć jego już nie ma. Dbają o to strażnicy spuścizny Balanchine’a, wystarczy wspomnieć, że wszystkie zdjęcia z warszawskiego spektaklu przed publikacją musiały zostać autoryzowane w Ameryce, by nie dopuścić, by został na nich ewentualnie utrwalony jakiś drobny błąd w wykonaniu choreografii...