![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Rozliczamy inwentaryzację
W wyniku inwentaryzacji w firmie mogą być stwierdzone niedobory bądź nadwyżki towarów czy szerzej – zapasów. Jak przełożyć je na język zapisów księgowych?
W DF z 26 listopada omówiliśmy podstawowe zagadnienia związane z inwentaryzacją. Wskazaliśmy, które aktywa i pasywa podlegają na dzień bilansowy inwentaryzacji, oraz wyjaśniliśmy, jaką drogą należy zinwentaryzować poszczególne ich rodzaje (grupy). Dziś będzie mowa o sposobie rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych.
Zgodnie z art. 27 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. DzU z 2002 r. nr 76, poz. 694) przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych. Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.
Jak widzimy, powołane przepisy nakładają na przedsiębiorstwo obowiązek udokumentowania zarówno samego toku inwentaryzacji, jak również jego wyników. Po przeprowadzeniu spisu z natury określonych składników majątku porównywane są wyniki spisu, odzwierciedlającego stan rzeczywisty (bądź bliski rzeczywistemu), z danymi wynikającymi z ewidencji analitycznej (magazynowej). W wyniku takiego porównania powstają różnice inwentaryzacyjne. Na tym etapie (tj. po ustaleniu różnic) służby finansowo-księgowe powinny wprowadzić do ewidencji analitycznych poprawne, rzeczywiste dane...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
