Twórca wyciszony

źródło: EAST NEWS

źródło: EAST NEWS

Jan Machulski i Hanna Zembrzuska w filmie „Wolne miasto”, 1958 r.

Gdyby telewizyjna gwiazdka skaleczyła się w palec, wiedzielibyśmy o tym nazajutrz. O śmierci Stanisława Różewicza nie zająknęła się większość informacyjnych serwisów

Nie tańczył z gwiazdami i nie jeździł na lodzie. Nawet, choć bardzo tego chciał, nie kręcił ostatnio filmów. Pisał scenariusze, ale nie potrafił się przebijać z nimi przez dzisiejszy świat kina. Nie bywał na bankietach, nie wyczekiwał pod drzwiami sponsorów, nie przemierzał telewizyjnych korytarzy.

Od swojego debiutu, nakręconej w 1954 roku „Trudnej miłości” zrobił ponad 20 filmów. „Świadectwo urodzenia”, „Głos z tamtego świata”, „Samotność we dwoje”, „Westerplatte”, „Wolne miasto”, „Drzwi w murze”, „Kobieta w kapeluszu”, „Pasja”, „Ryś”, „Szklana kula”, „Opadły liście z drzew”, „Anioł w szafie”. W tych obrazach rozliczał się z przeszłością, opowiadał o ludziach naznaczonych wojną, skomplikowanych relacjach między osobami bliskimi. Robił to niesztampowo. Nie dawał się porwać romantycznym mitom, pokazywał dramaty ludzi, którzy muszą dokonać trudnych życiowych wyborów. Jego filmy, zazwyczaj wyciszone, złożone z niuansów i detali, przejmują prawdą i wnikliwością obserwacji. Różewicz nie wpisywał się w żadne nurty i szkoły. Był wierny sobie, bronił wartości, jakie wyniósł z rodzinnego domu: miłości, przyjaźni, wierności, uczciwości. To zadziwiające, jak jego twórczość, choć zapomniana, przetrwała próbę czasu. Wrócimy do niej, Best Film ma zamiar wydać kolekcję Różewicza na DVD.

Jedyny taki zespół

W historii...