Przyczyna natychmiastowego rozwiązania angażu musi być realna

Szefowi nie wolno zwolnić pracownika bez wypowiedzenia z powodu długiej choroby, gdy po jej zakończeniu nie pojawił się w firmie. A zatrudniony, który wykaże fikcyjność przyczyny takiej decyzji, może powalczyć nawet o odprawę ekonomiczną

Z art. 53 § 1 pkt 1 lit b k. p. wynika, że pracodawca może rozwiązać z podwładnym umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące. Taki okres obowiązuje, jeżeli pracownik był zatrudniony u tego pracodawcy co najmniej sześć miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Dotychczas znaczna część ekspertów uznawała, że ta regulacja wymienia wszystkie warunki, jakie trzeba spełnić, by skorzystać z możliwości rozwiązania umowy bez wypowiedzenia w przypadku pracownika długotrwale niezdolnego do pracy. Trochę dalej poszedł Sąd Najwyższy w wyroku z 17 lipca 2009 r. (I PK 43/09). Uznał, że rozwiązanie umowy w tym trybie wymaga jeszcze ustalenia przyczyny nieobecności w pracy pracownika po wyczerpaniu okresu zasiłkowego.

Jest zakaz

Uzasadniając swój pogląd, SN odwołał się do art. 53 § 3 k.p. Zakazuje on rozstawania się w trybie natychmiastowym, gdy pracownik przyjdzie do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności.

W opinii SN tę zasadę – w drodze analogii – należy zastosować do sytuacji, gdy pracownik nie pojawia się w firmie po wyczerpaniu...