![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Włoski front wojny prusko-austriackiej
Proklamowanie w 1861 roku Królestwa Włoch nie zakończyło procesu zjednoczenia kraju (tzw. Risorgimento).
Pod władzą papieża – wspieranego przez kontyngent francuski – znajdował się Rzym. Także poza północno-wschodnimi rubieżami nowego państwa leżały zamieszkane przez Włochów ziemie monarchii habsburskiej.
Trudne do zaakceptowania dla Włochów było zwłaszcza panowanie Austriaków nad Wenecją, datujące się od pokoju z Campio Formio zawartego w 1797 roku. Miasto na wodzie do drugiej połowy XIX wieku stanowiło główną bazę austriackiej marynarki wojennej. Później rozbudowano bazy w Poli na półwyspie Istria i w Kotorze nieopodal Czarnogóry.
Mimo prób ani podczas Wiosny Ludów, ani podczas wojny 1859 roku Włochom nie udało się wyzwolić Wenecji. Dobrą okazję do tego dawał narastający antagonizm prusko-austriacki. W konflikcie obu niemieckich potęg naturalnym sojusznikiem Włoch były Prusy. Do ostatecznej rozgrywki doszło na przełomie wiosny i lata 1866 roku. Zgodnie z traktatem sojuszniczym z Prusami zawartym 8 kwietnia Włochy 20 czerwca wypowiedziały wojnę Austrii, rozpoczynając konflikt ochrzczony mianem trzeciej wojny o niepodległość.
Włochom w tej wojnie wyraźnie nie szło. Nie byli w stanie pokonać Austriaków broniących się w leżącym na południowy wschód od jeziora Garda czworoboku twierdz Mantua – Peschiera – Werona – Legnano. Co gorsza, w bitwie pod Custozzą (20 km na zachód od Werony), stoczonej 24 czerwca, ulegli słabszej o prawie...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
