Największa bitwa wszech czasów

źródło: Ośrodek karta

Sowieccy żołnierze wzięci do niewoli. 1941 r.

źródło: Ośrodek karta

źródło: AFP

Adolf Hitler z generałami Walterem von Brauchitschem i Franzem Halderem (z prawej). 1941 r.

Wielu historyków uznaje, że to nie względy militarne i techniczne zadecydowały o sowieckiej klęsce w 1941r., ale przyczyny polityczne: tłumiona nienawiść do ustroju sowieckiego i do Stalina

Warto pokazać przeciwstawne twierdzenia historyczne dotyczące II wojny. Ożywiają one pamięć, z której nie można usunąć doświadczeń straszliwych strat, które poniósł Związek Sowiecki, w tym Armia Czerwona, zarówno w wyniku klęsk, jak i zwycięstw, a także wyniszczenia milionów ludności cywilnej. Straty te wynosiły według różnych szacunków 27 – 30 milionów ludzi. Ta przerażająca rzeczywistość oznacza, że – niezależnie od późniejszych sukcesów militarnych i uzyskania przez Związek Sowiecki statusu supermocarstwa – Wielka Wojna Ojczyźniana faktycznie została przegrana, bo całe prawie pokolenie zostało wyniszczone. Rosyjscy rewizjoniści historyczni są czytani. Ukazały się i u nas, obok książek Wiktora Suworowa, książki jego ucznia – Marka Sołonina („22czerwca 1941, czyli jak rozpoczęła się Wielka Wojna Ojczyźniana”, „23 czerwca. Dzień »M«”). Są one kontynuacją słynnego „Lodomałacza” Suworowa. Ich weryfikacją są dwie pozycje PISM: Sławomira Dębskiego „Między Berlinem a Moskwą. Stosunki niemiecko-sowieckie 1939 – 1941” oraz „Kryzys 1939 r. – w interpretacjach polskich i rosyjskich historyków”. Ukazują prawdziwszą wizję II wojny. Powinna ją uwzględnić komisja podręcznikowa, którą mają powołać rządy Rosji i Polski.

Decyzja o rozpoczęciu wojny

Oficjalna wersja rosyjska głosiła ciągłość pokojowej polityki radzieckiej....