Traktować klasyków poważnie

Do naszych rąk trafiła niedawno „Historia filozofii politycznej” pod redakcją Leo Straussa i Josepha Cropseya.

Jak pisze Strauss w przedmowie: jest to podręcznik mający na celu zaznajomienie studentów z filozofią polityczną. Ma przybliżyć czytelnikom kanon klasycznych dzieł filozofii politycznej poprzez eseje będące ich komentarzami. Autorami ich jest sam Strauss oraz jego uczniowie, w tym również tak znani jak choćby autor głośnego „Umysłu zamkniętego” Allan Bloom. Zakres historyczny rozciąga się od Tukidydesa do Heideggera, a wśród wielkich filozofów omawiani są również ci mniej głośni, jak Majmonides czy al Farabi.

Strauss wzywa, aby rozumieć filozofa tak, jak on rozumiał siebie. Należy zawiesić swoje pytania na rzecz podążania za pytaniami stawianymi przez autorów dzieł. Jak najbardziej, na ile to możliwe, opierać się na samym tekście, odrzucając wiedzę nabytą z innych źródeł. Leo Strauss nie traktuje swoich poprzedników jak skamielin, które warto nawet oglądać, ale głównie po to, by zafrasować się nad tym, jak zmieniły się realia intelektualne i historyczne, bądź by wzbudzić w sobie szlachetną nostalgię. Traktuje tych filozofów jako wielkich myślicieli, od których nadal możemy i powinniśmy się uczyć. I w taki też sposób przybliża nam ich „Historia filozofii politycznej”.

Stosunek Straussa do filozofii klasycznej należy określić...