Zderzaki pana premiera

autor zdjęcia: Ryszard Waniek

źródło: Fotorzepa

Donald Tusk nie lubi zmieniać ministrów. 
Ale lubi ich musztrować. Mianuje ludzi, 
żeby ich dowartościować, a potem ich stresuje – pisze publicysta

Autor niniejszego tekstu był w czasach PRL wychowywany w kulcie zachodniej demokracji. Jedną z jej cech miała być odpowiedzialność polityka za swój resort.

Składnikiem owego kultu była opowieść o tym, jak w pewnym walijskim górniczym miasteczku hałda węgla runęła na szkołę. Zginęły dzieci. Minister edukacji Wielkiej Brytanii podał się do dymisji, choć nie mógł doglądać każdego szkolnego budynku. Stawiano to jako wzór bezlitosnych reguł tak zwanej politycznej odpowiedzialności, choćby za błędy i zaniechania podwładnych.

Joanna Mucha ministrem sportu stała się przypadkowo. Ani się na tym zna, ani – i to może nawet ważniejsze – ją to kręci

Od tego czasu (historia pochodzi z lat 70.) także w takich krajach jak Wielka Brytania poprzeczkę opuszczono. Czy dlatego, że generalnie wygrywa filozofia słodkiej nieodpowiedzialności? Czy również dlatego, że świat staje się coraz bardziej skomplikowany, więc kontrola władzy politycznej nad nim jest coraz bardziej iluzoryczna?

Ciężka robota

Naturalnie historia z niezasuniętym dachem i niewchłaniającą wody murawą Narodowego Stadionu nie była takim kataklizmem jak ów wypadek ze szkołą. Ale nie była też, jak twierdził były minister Mirosław Drzewiecki, wciąż karnie broniący swojej partii, przypadkiem podobnym do odwołania teatralnego spektaklu, za który nie usuwa się przecież...