Tęsknota za cenzurą

źródło: materiały prasowe

Po publikacji „Resortowych dzieci" wielu publicystów nieprzychylnych idei otwartości archiwów komunistycznych służb specjalnych 
zarzucało IPN, że nie ograniczył autorom książki dostępu do akt 
– pisze historyk Instytutu Pamięci Narodowej.

Za sprawą książki „Resortowe dzieci. Media" autorstwa Doroty Kani, Jerzego Targalskiego i Macieja Marosza przez media przetoczyła się fala dyskusji i krytyki dotyczącej autorów publikacji i zawartych w ich pracy treści. Książkę przeczytałem uważnie, ale nie zamierzam ani bronić, ani ganić jej autorów. Jedno jest pewne, opierając swoje ustalenia na archiwach „bezpieki", autorzy korzystali z nich zgodnie z obowiązującym prawem. Krytycy książki zdają się tego nie dostrzegać.

Dla wielu publicystów nieprzychylnych idei otwartości archiwów komunistycznych służb specjalnych publikacja „Resortowych dzieci" stała się wygodnym argumentem przemawiającym za koniecznością zmiany założeń dostępu do tych dokumentów. Posypały się zarzuty kierowane w stronę IPN o to, że nie zadziałał niejako „z urzędu" jako cenzor, ograniczając dostęp autorom książki do zgromadzonych w swoich archiwach akt.

Jako urzędujący szef archiwów tej instytucji apeluję więc o zdrowy rozsądek i poszanowanie obowiązującego prawa. Swój apel kieruję do wszystkich tych, którzy krytykując kontrowersyjną książkę, chcą zamknąć archiwa służby bezpieczeństwa.

„Prawda objawiona" i „fałszywki"

Archiwa IPN od samego początku budziły skrajne emocje. Jedni chcieli je „zabetonować", inni zapewnić do nich powszechny dostęp przez internet. W gorącej...