Węgierskie pisanie

źródło: Wikipedia

Nazwa miejscowości nad Balatonem zapisana w starowęgierskim alfabecie rovás. Czego to się nie robi, by ocalić tożsamość!

źródło: Plus Minus

„Czardasz z mangalicą”, Krzyszof Varga, Wydawnictwo Czarne, 2014

Wielkie Węgry można mieć już tylko w postaci magnesiku na lodówce. Warto czytać Krzysztofa Vargę, bo jest jedynym polskim autorem, który tak dobrze zna kraj nad Dunajem, że potrafi to dostrzec.

"Czardasz z mangalicą" to taniec, który spokojnie można by pokazywać w cyrku albo w innej Eurowizji. Zważywszy na raciczki tytułowej bohaterki, bo w końcu mówimy o świni, jego figury musiałyby być wyjątkowo karkołomne. Książka Vargi ukazała się w antropologiczno-podróżniczej serii „Sulina", ale jest po trosze podgatunkiem, dla którego niemające sobie w ostatnich latach równych w rozmachu wydawnictwo Czarne powinno może stworzyć osobny cykl. Nazwa Sylwy dla takiej serii nasuwa się sama, zwłaszcza że mówimy o znanej nam z czasów sarmackich plątaninie obrazków z podróży, anegdot, flashbacków.

Mniejsza o serię: grunt że „Czardasza..." napisał Krzysztof Varga, że to dziesiąta jego książka, druga o Węgrzech traktująca, i tego, że on jest autorem, pisać akurat nie ma potrzeby, Varga dorobił się nie tylko dziesięcioksięgu, ale i frazy rozpoznawalnej natychmiast, frazy zbyt rozlewnej jakby, zbyt szczodrej, rodem ze snutej przy stole gawędy, frazy domagającej się w pierwszej chwili już to fastrygi jakiejś zbierającej nadmiar materiału, już to redaktorskiego pióra usuwającego powtórzenia, a bodaj kropki stawiającego, a jednak frazy sugestywnej, zniewalającej niemal, w każdym razie dziwnie zaraźliwej, jak to już pewnie dostrzegłeś, czytelniku.

Ten esej podróżny jest zresztą rozpoznawalny nie tylko za sprawą frazy, ale i...