Polska – udziałowiec czy outsider

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Janusz Lewandowski

źródło: Citizenside

Antyunijne i antyniemieckie burzliwe wystąpienia w Grecji odchodzą w przeszłość. Na zdjęciu: protesty przeciwko wizycie Angeli Merkel, Ateny 9 października 2012 r.

Narodowa, demokratyczna legitymacja może oznaczać 
psucie gospodarki. Natomiast 
akcja UE, pomimo braku 
pełnej demokratycznej 
legitymizacji, okazała się korzystna dla krajów członkowskich 
– pisze europoseł PO.

Zwyczajowy podział pracy w kształtowaniu teraźniejszości i przyszłości Unii Europejskiej jest jasny i przejrzysty. Lewica stanowczo opowiada się za głębszą integracją, nie stroniąc od wizji ponadnarodowej federacji. Centroprawica podąża w tym samym kierunku, ale ostrożnie, w duchu chadeckich ojców założycieli, chcąc zachować model federacji państw narodowych. Prawica stawała się coraz bardziej eurosceptyczna, dochodząc do nieskrywanej chęci demontażu europejskiej wspólnoty. Ku mojemu zdziwieniu ten utrwalony podział zakłócił na łamach „Rzeczpospolitej" Ryszard Bugaj. Człowiek lewicy popełnił tekst nasycony prawicową niewiarą w sens integracji, a zwłaszcza wspólnej waluty, oraz chęcią wycofania się na krajowe podwórko, które daje większą szansę vox populi aniżeli arena ponadnarodowa.

„Powiedzmy jasno: nie jest w polskim interesie dalsze zacieśnianie integracji (...) równoznaczne z dodatkowym pomniejszeniem katalogu kwestii rozstrzyganych w kraju w ramach systemu demokratycznego" – oto kluczowe stwierdzenie Bugaja dotyczące polskiej racji stanu w Europie XXI wieku.

Nie lekceważę deficytu demokratycznej legitymizacji instytucji UE. Nie jest to jednak wystarczający powód, by kwestionować sens integracji w dzisiejszych realiach, gdy Władimir Putin i bojownicy islamscy dopisują bezpieczeństwo do bogatego zestawu argumentów na rzecz europejskiej...