Artyści robią swoje

źródło: Teatr Wielki w Poznaniu

Borys Godunow, reż. Iwan Wyrypajew Teatr Wielki w Poznaniu udowodnił, że nie trzeba, jak nakazuje moda, wystawiać opery klasycznej między kuchnią a salonem. Można użyć historycznego kostiumu, by poruszyć siłą emocji i glębią interpretacji.

źródło: MET Opera

Tristan i Izolda, reż. Mariusz Treliński Tyle samo zachwytów co krytyki zebrała ta próba zmierzenia się z dramatem Wagnera. Nie zmienia to faktu, że premiera w Nowym Jorku umocniła pozycję polskiego reżysera, który wróci tam z kolejnym spektaklem.

autor zdjęcia: Piotr Guzik

źródło: Fotorzepa

Penderecki conducts Penderecki Warner Music, Nominacja do Grammy dla tej płyty to dowód uznania dla polskiego kompozytora, ale też efekt kontraktu z Filharmonią Narodową, co dało też inne interesujące nagrania promowane w świecie.

Muzyka klasyczna ma się dobrze, gdy nie przeszkadzają jej urzędnicy.

To był dziwny rok, naznaczony zarówno wydarzeniami artystycznymi, jak i tym, co wynikło z niekompetencji lub beztroski przedstawicieli organów zarządzających instytucjami kulturalnymi.

Dymisje i nominacje

Personalne zawirowania we Wrocławiu zdominowała sytuacja w Teatrze Polskim, ale w Operze Wrocławskiej niemal rok trwał kontredans związany z wyborem nowego dyrektora. Najpierw miesiącami urząd marszałkowski nie mógł się zmobilizować, by zorganizować konkurs, potem równie długo zwlekał z nominacją dla zwycięzcy, choć całe miasto znało wybór komisji.

Efekt był taki, że Opera Wrocławska, pracująca dotąd jak precyzyjny mechanizm, była nieprzygotowana do sezonu. A nowy dyrektor Marcin Nałęcz-Niesiołowski dopiero od września musiał w pośpiechu układać plan spektakli i ewentualnych premier.

W Gdańsku konkurs na nowego dyrektora Opery Bałtyckiej przebiegł, co prawda, sprawnie, ale gdy zwycięzca odmówił współpracy z przypisanym do tej instytucji Bałtyckim Teatrem Tańca, urząd marszałkowski szybko przystał na jego likwidację. A przecież był to zespół u progu dużej kariery zagranicznej.

Samym tancerzom wystarczyło...