Wolność dla wybranych

źródło: materiały prasowe

Piotr Sokołowski

Z pozoru wszystko wygląda pięknie, oburzenie Roberta Gwiazdowskiego wydaje się słuszne, jednak – jak często u neoliberałów bywa – coś jest napisane drobnym drukiem. Uzupełnię więc jego felieton o perspektywę osoby, której nie starcza na życie – polemika publicysty.

Z uwagą przeczytałem felieton Roberta Gwiazdowskiego, który ukazał się w „Rzeczpospolitej", pt. „Jest demokracja, nie masz nic do gadania". Autor na wstępie zadeklarował się jako liberał, a więc zwolennik wolności. Narzeka w tekście, że w obecnym systemie brakuje wolności, a to dlatego, że trzeba płacić podatki, posyłać dziecko do szkoły, szczepić je, nie można sadzić konopi oraz używać mowy nienawiści. Obowiązek wpisania się do ewidencji nazywa znakowaniem obywateli. W skrócie chodzi mu o to, że państwo powinno stać na straży wolności i własności, a nie je naruszać.

Własność rodziców

Problem polega tylko na tym, że ja też jestem dość radykalnym zwolennikiem wolności, ale całą sprawę widzę zupełnie inaczej.

Świat wymyślony przez Roberta Gwiazdowskiego i jemu podobnych prawicowych wolnościowców byłby rzeczywiście wolny, no, chyba że ktoś jest pracownikiem, ateistą, osobą niezamożną, gejem, czarnoskórym, uchodźcą lub dzieckiem wspomnianych „wolnych rodziców", czyli generalnie schody zaczynają się dla przytłaczającej większości społeczeństwa. Bo o ile gejów i lesbijek czy ateistów jest mniejszość, o tyle pracownikami czy dziećmi zdarzyło się być chyba każdemu.

Robert Gwiazdowski pisze: „Urodziło ci się dziecko? Też dostanie od nas taki numer. I zaszczepimy je. Nie tylko na choroby zakaźne,...