Wyjazd poza siedzibę firmy na polecenie pracodawcy

źródło: Rzeczpospolita

Czas poświęcony na podróż służbową odbywającą się poza godzinami pracy nie jest uważany 
za czas pracy w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego. Tendencje w orzecznictwie trybunałów europejskich mogą wpłynąć na zmianę tego stanowiska.

Jednym z warunków pracy ustalanych obligatoryjnie w treści umowy o pracę jest miejsce jej wykonywania. Umożliwia to pracownikowi uwzględnienie ewentualnego czasu i potencjalnych kosztów związanych z dojazdem do pracy przy negocjowaniu warunków zatrudnienia. Z tej przyczyny ingerencja w umówione przez strony miejsce wykonywania pracy wymaga albo modyfikacji treści umowy o pracę w zakresie miejsca jej wykonywania (np. oddelegowanie umowne), albo wydania polecenia odbycia podróży służbowej – co wiąże się jednak z pewnymi ograniczeniami.

Podróż służbowa opisywana jest na gruncie orzecznictwa jako „swoista konstrukcja prawa pracy", która charakteryzuje się tym, że jest odbywana: 1) na polecenie pracodawcy, 2) poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, 3) w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania służbowego (wyrok SN z 22 lutego 2008 r., sygn. I PK 208/07).

Polecenie na podstawie którego odbywa się podróż służbowa powinno być konkretne, w tym powinno ono określać zadanie oraz termin i miejsce jego realizacji. W orzecznictwie podkreśla się potrzebę odpowiedniego jego udokumentowania (tak np. wyrok WSA we Wrocławiu z 26 stycznia 2007 r., sygn. I SA/Wr 1332/06). Żadne przepisy nie wprowadzają natomiast wymagania poświadczenia delegacji przez jednostkę, w której pracownik działał (wyrok...