Znak pozycyjny i normy lub zwyczaje danego sektora gospodarki

TSUE w przeciwieństwie do szwedzkiego Urzędu Własności Intelektualnej podchodzi do natury znaków pozycyjnych i sposobu ich funkcjonowania w obrocie z o wiele większym zrozumieniem.

Przestrzeń i sposób umieszczenia w niej treści od zawsze były nośnikiem informacji, w tym o pochodzeniu towaru lub usługi. Odbiorcom łatwo jest zapamiętać i skojarzyć przestrzenny układ kolorów lub innych elementów. Jest on zatem bardzo atrakcyjnym medium, zwłaszcza jeżeli oznaczenie ma być postrzegane z większej odległości. Nie oznacza to jednak, że wykorzystanie układu przestrzennego jako znaku towarowego jest kwestią niebudzącą wątpliwości, o czym przekonuje poniżej omówiona sprawa.

Forma dowolna

Na wstępie warto zwrócić uwagę, że znaki towarowe mogą przybierać dowolne formy, a jedynym warunkiem jest, aby oznaczenie umożliwiało odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz nadawało się do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony (art. 120 ust. 1 prawa własności przemysłowej). Tak szeroka definicja znaku towarowego praktycznie zniosła ograniczenia co do fizycznych właściwości znaku towarowego i w chwili obecnej mogą one przyjąć doskonale znane formy słowne, graficzne, słowno-graficzne, a także inne, jak chociażby dźwiękowe, hologramów czy też ruchome. Do dopuszczalnych form należą również znaki pozycyjne, których istota polega na umieszczeniu elementu w określony sposób w...