Pod okiem wielkiego brata (2)

Niezrozumiałe jest, dlaczego niektóre areszty nadal rejestrują widzenia obrońców z ich klientami.

Także art. 8 § 3 kodeksu karnego wykonawczego oraz art. 215 § 1 k.k.w. wskazują na konieczność zapewnienia poufności kontaktów klienta z obrońcą. W myśl tych przepisów pozbawiony wolności albo tymczasowo aresztowany może porozumiewać się ze swoim obrońcą pod nieobecność innych osób.

W art. 215 § 2 k.k.w. podkreślono ponadto, że tymczasowo aresztowanemu należy umożliwić przygotowanie się do obrony. Prawo jednoznacznie zatem wskazuje, że rozmowy z obrońcą w trakcie widzeń nie mogą podlegać kontroli.

Zastosowanie mechanizmów kontrolnych w formie nagrywania czy podsłuchiwania widzeń przez Służbę Więzienną w żadnym wypadku nie sprzyja budowaniu linii obrony, godzi bowiem w stosunek obrończy oraz tajemnicę adwokacką. Używanie urządzeń rejestrujących w aresztach śledczych prowadzi więc do naruszenia prawa do obrony zagwarantowanego w art. 6 kodeksu postępowania karnego, a w konsekwencji także do naruszenia prawa do rzetelnego procesu.

Spotkania w warunkach poufności

Europejski Trybunał Praw Człowieka wskazał zasadę poufności wymiany informacji między adwokatem a jego klientem jako jeden z czynników kluczowych dla skutecznego reprezentowania interesów klienta przez adwokata. Zdaniem ETPC poufność komunikacji z...