orzecznictwo

Urlop w prawie pracy oznacza usprawiedliwiony okres zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy o określonym przeznaczeniu (wyrok SN z 13 czerwca 2012 r., II PK 298/11, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl, poza wyraźnie wskazanymi źródłami, z odwołaniem się do wyroku SN z 10 lutego 1988 r., III PZP 4/88, LEX nr 55402). Przy nabywaniu prawa do urlopu decydujące znaczenie ma pozostawanie w stosunku pracy, a nie świadczenie pracy (uchwała SN z 4 kwietnia 1995 r., I PZP 10/95, zob. też wyrok SN z 9 grudnia 2003 r., I PK 71/03, LEX nr 1633148).

Pracownik ma prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego, gdyż prawo to, bez możliwości zrzeczenia się go, zostało wpisane do art. 152 k.p., a także potraktowane szerzej jako prawo do wypoczynku i ujęte w katalogu podstawowych zasad prawa pracy (art. 14 k.p.). Bez wątpienia jednak korzystanie z tego prawa dotyka funkcjonowania zakładu pracy i jego organizacji, dlatego art. 163 § 1 k.p. stanowi, iż urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów, który z kolei powinien uwzględniać wnioski pracowników i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy. Pracownik nie może więc korzystać z przysługującego mu prawa w dowolnym czasie, bez zgody pracodawcy. Oceniając zaś „ciężar” naruszenia obowiązku udzielenia pracownikowi corocznego urlopu wypoczynkowego, należy, przy uwzględnieniu, że nie ma on co do zasady obowiązku udzielenia...