Licencja a obowiązek używania znaku

Opłata licencyjna powinna być ustalona tak, aby nie uzależniać jej całkowicie od obrotu towarami. m..

Prawo własności przemysłowej (p.w.p.) dość lakonicznie opisuje elementy konieczne umowy licencyjnej. Z aktu prawnego wynika jedynie, że umowa musi być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Elementem essentialia negotii umowy jest jedynie udzielenie upoważnienia do korzystania ze znaku towarowego. Istnieje jednak istotne kwestie, które należy uregulować w umowie w celu należytego zabezpieczenia swoich praw.

Strony umowy mogą samodzielnie ustalić swoje wzajemne prawa i obowiązki na zasadzie tzw. swobody kontraktowania. Prawidłowo skonstruowana umowa licencyjna na znak towarowy obejmuje co najmniej wskazanie stron oraz znaku towarowego, stanowiącego jej przedmiot. Innymi często spotykanymi elementami są postanowienia dotyczące wysokości oraz sposobu obliczania opłaty licencyjnej, obowiązku zgłoszenia licencji do rejestru Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej, a także dyspozycje dotyczące ustania umowy, udzielania sublicencji czy kar umownych.

Konieczna jest precyzja

Ze względu na to, że umowy licencyjne zawierane są zwykle na wiele lat, dobrze skonstruowana umowa musi precyzyjnie określać wzajemnie prawa i obowiązki jej stron. Istnieje jednak element umowny bardzo często pomijany.

Aby nie stracić monopolu

Zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w...