Sprostowanie prasowe: kluczowy wyrok Sądu Najwyższego

Twierdzenia, które nie zostały przez redaktora naczelnego wyrażone na etapie przedsądowym sprawy o sprostowanie, nie mogą być podnoszone w procesie.

Sprostowanie prasowe cieszy się coraz większą popularnością. Podmioty opisywane w artykułach prasowych chętniej sięgają po nie niż jeszcze kilka lat temu. Pozwala takiemu podmiotowi na opublikowanie własnego stanowiska w poruszonej w artykule sprawie.

Sprostowanie zostało ujęte w zaledwie kilku przepisach prawa prasowego (głównie art. 31a–33). Stosowanie go w praktyce nie powinno nastręczać żadnych trudności. Tymczasem przepisy te budzą wiele wątpliwości, nie tylko stron postępowania, ale również profesjonalnych pełnomocników oraz sądów. Wiele zagadnień wymagało nawet interwencji Sądu Najwyższego (tak było np. w kwestii opatrywania tekstu sprostowania własnoręcznym podpisem przez jego autora).

Teraz na wokandzie stanął przebieg tzw. etapu przedprocesowego, a ściślej, obowiązków redaktora naczelnego.

Bez wniosku się nie uda

Przypomnijmy, ten etap jest obowiązkowy. Osoba domagająca się sprostowania musi – zanim skieruje sprawę do sądu – wystąpić do właściwego redaktora naczelnego tytułu prasowego, w którym opublikowano sporną wiadomość, z wnioskiem o opublikowanie sprostowania. Bez takiego wniosku nie można bowiem wytoczyć powództwa.

Następnie, po otrzymaniu wniosku, redaktor naczelny musi podjąć decyzję, czy publikuje sprostowanie czy też odmawia publikacji. Zgodnie z art. 33 ust. 3 prawa prasowego odmawiając opublikowania sprostowana,...