Godziwe wynagrodzenie za pracę

Trybunał Konstytucyjny, charakteryzując normę wyrażoną w art. 13 k.p., statuującą prawo pracownika do godziwego wynagrodzenia za pracę, wskazał, że przepis ten wyraża uniwersalną zasadę polskiego prawa pracy, zaś pojęcie „godziwości wynagrodzenia za pracę” ma charakter klauzuli generalnej i jej konkretyzacja wymaga uwzględnienia okoliczności każdego przypadku (wyrok TK z 26 listopada 1997 r., U 6/96, w odniesieniu do poprzedniego brzmienia art. 13 k.p. – wynagrodzenia za pracę odpowiedniego do jej rodzaju, ilości i jakości – zob. orzeczenie TK z 26 października 1993 r., U 15/92, orzecznictwo TK dostępne pod adresem https://ipo.trybunal.gov.pl).

Więcej wskazówek znajdujemy jednak w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który ocenił, iż wynagrodzenie godziwe to wynagrodzenie należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy, a ocena godziwości tego wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Ocena tego, czy przyjęte w umowie wynagrodzenie pracownika nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, nie może nastąpić w oderwaniu od doświadczenia życiowego i założenia, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą podejmuje decyzje racjonalne (wyrok SN z 24 lutego 2021 r., III USKP 33/21, orzecznictwo SN dostępne pod adresem www.sn.pl poza...