orzecznictwo

W judykaturze wyjaśniono, że zakazy dokonywania czynności prawnych mogą wynikać m.in. z norm prawa publicznego, w szczególności prawa administracyjnego, zaś w razie ich naruszenia stosuje się właściwe dla nich sankcje określone w odpowiednich gałęziach prawa. Jeżeli jednak cel takiej normy wskazuje, iż ma ona zapobiegać ukształtowaniu się stosunku cywilnoprawnego sprzecznego z nią, to należy przyjąć, że czynność prawna jest bezwzględnie nieważna na podstawie art. 58 § 1 k.c.

Cały system prawa tworzy jedność, dlatego zakazane normami prawa publicznego działania nie mogą być przedmiotem ważnych zobowiązań podjętych w umowach cywilnoprawnych. Takie zakazy pojawiają się m.in. w przepisach prawa administracyjnego w postaci zastrzeżenia wymagającego wydania aktu administracyjnego – decyzji – na dokonanie konkretnej czynności prawnej lub dokonywanie czynności prawnych określonego rodzaju (wyrok SN z 26 listopada 2002 r., V CKN 1445/00, orzecznictwo SN dostępne pod adresem www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami). Stwierdzono też, że w art. 58 § 1 k.c. mowa jest o zakazach lub nakazach wynikających z norm bezwzględnie obowiązujących (iuris cogentis) oraz semiimperatywnych, gdyż tylko one zabraniają kształtowania stosunków prawnych w sposób z nimi niezgodny. Sąd Najwyższy stwierdził też – odwołując się do bliżej niezidentyfikowanej doktryny – że funkcja art. 58 k.c. polega natomiast na tym, aby...