Konstytucyjne naruszenia nie są chronione prawnie

Trybunał Konstytucyjny i większość składów Sądu Najwyższego są dotknięte konstytucyjną, konwencyjną i prawnounijną wadliwością. Naturalnym, posiadającym demokratyczną legitymizację organem pozostaje parlament. To jego stanowisko może w konkretnym wypadku prawidłowo odzwierciedlać działanie mechanizmu sankcyjnego.

Rozstrzygnięcie, czy określone zdarzenia wywołują przewidziane w prawie skutki, czy też jako działania pozorowane są ich pozbawione, nie jest rzeczą łatwą. Szczególnie gdy kwestie prawne nakładają się na działania polityczne przedstawicieli władzy ustawodawczej lub wykonawczej.

Od dłuższego czasu trwa dyskusja o skuteczności powołań na podstawie uchwał Sejmu do pełnienia funkcji w organach sądowniczych. Odwołując się do różnych koncepcji, czy to znaczenia reguł konstytucyjnych, demokracji zdolnej do samoobrony, czy to stanu wyżej konieczności konstytucyjnej, prezentuje się stanowiska uzasadniające: nieważność, bezskuteczność czy wzruszalność czynności powołania określonych osób do pełnienia publicznych funkcji.

Dokonywane analizy obejmują zasadniczo dwie kwestie: problem skuteczności działań niezgodnych z konstytucyjnymi standardami oraz sposób stwierdzenia, że ze względu na owe naruszenia nie wywołują one i nigdy nie wywoływały skutków prawnych.

Analizy te są wyrazem akceptacji koncepcji nadrzędności i bezpośredniego stosowania konstytucji, w pewnym zaś zakresie tezy o bezpośrednich, wynikających wprost z przewidzianych w niej norm konsekwencjach. Podobne rozważania prowadzone są w USA w odniesieniu do bezpośredniej skuteczności zakazu pełnienia funkcji wynikającego z treści XIV poprawki ustęp trzeci do Konstytucji USA.

Warto na powyższe kwestie spojrzeć z...