Bez wyjątków

Gdy istnieje zasada, nie można usprawiedliwiać wprowadzanych na własną rękę wyjątków.

Przypomniała mi się historia sprzed lat, kiedy chyba niemiecki policjant przesłuchiwał mężczyznę podejrzewanego o porwanie dziecka. Mężczyzna nie przyznawał się i odmawiał odpowiedzi, gdzie jest porwany, gdy tymczasem dziecku groziła śmierć. W końcu policjant, dostrzegając nieskuteczność odwoływania się do sumienia porywacza, zmienił metodę pracy i przerzuciwszy mężczyznę za balkon, trzymając go za nogę, postawił mu ultimatum: albo powie, gdzie jest dziecko, albo wyląduje na bruku.

Mężczyzna natychmiast przyznał się do porwania, wskazując miejsce przetrzymywania dziecka. Niestety nie udało się go uratować, zaś policjant oskarżony został o przekroczenie uprawnień i użycie przemocy. Sprawa zantagonizowała kraj – dla jednych funkcjonariusz stał się bohaterem, a dla drugich zwykłym przestępcą. Metoda, którą zastosował, okazała się skuteczna, co wywołało entuzjazm jego zwolenników, miała tylko jedną wadę: była bezprawna.

Wyższa konieczność?

Zdarzenie wywołało publiczną dyskusję, czy dla takich celów jak uratowanie ludzkiego życia bezprawne metody mogą...