Odpowiedzialność pośrednika za sprzedaż podróbek

To orzecznictwo sądów miało pomóc ukształtować precyzyjne rozumienie pojęcia „pośrednik”. Niestety, choć od wejścia w życie nowelizacji minęło już pięć lat, jest niezwykle ubogie.

16 marca 2019 r. weszła w życie nowelizacja ustawy – Prawo własności przemysłowej. Dostosowywała ona przepisy krajowe do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2436 z 16 grudnia 2015 r., mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych. I rozszerzyła krąg podmiotów ponoszących odpowiedzialność za naruszenie znaku towarowego na podmioty, z których usług korzystano przy naruszeniu prawa ochronnego, czyli pośredników. Pomimo nadziei na ułatwienie walki z naruszeniami i dochodzenie roszczeń przez uprawnionych zakres zastosowania tej regulacji wydaje się, pomimo upływu ponad pięciu lat, minimalny, a orzecznictwo w tym przedmiocie jest niestety na razie niezwykle ubogie.

Po co to było

W uzasadnieniu projektu nowelizacji można było przeczytać, że nowe brzmienie art. 296 ust. 3 ustawy – Prawo własności przemysłowej wynika z potrzeby dostosowania prawa polskiego do wytycznych wynikających z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 7 lipca 2016 r. w sprawie C-494/15. W orzeczeniu tym TSUE stwierdził, że art. 11 zdanie trzecie dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (tzw. dyrektywa Enforcement) należy interpretować w ten sposób, że pojęciem „pośrednik, z którego usług korzysta osoba trzecia do naruszania prawa własności...