Deregulacja przypomina piłkarski mecz o honor

Prawdziwa reforma wymagałaby uczciwego zobrazowania zysków i strat związanych z gruntownym liberalizowaniem gospodarki oraz ograniczeniem kognicji państwa.

Z deregulacją jest jak z gonieniem króliczka, którego nie da się złapać, łataniem dziury w przeciekającej łodzi, do której woda wdziera się równocześnie kilkoma otworami, albo grą reprezentacji Polski w piłce nożnej w meczu o honor na międzynarodowym turnieju. Czyli można, a nawet należy się starać, ale naiwnością byłoby wierzyć, że działania te przyniosą satysfakcjonujące efekty.

Żeby było jasne: sformułowana wyżej pesymistyczna teza nie jest wyłącznie konsekwencją obserwacji, że w ciągu ostatnich kilkunastu lat, w trakcie różnych rządów i kadencji parlamentu podejmowano u nas wielokrotnie próby deregulacji, których rezultaty były umiarkowane lub wręcz żałosne.

Podobnie jest z doświadczeniami na szczeblu ponadnarodowym – a szczególnie symbolicznym przykładem jest Unia Europejska, w której przynajmniej od dwudziestu kilku lat mówi się o potrzebie zmian w podejściu do legislacji, o stosowaniu prawa oraz prowadzeniu polityk publicznych. Jeśli ktoś uważa, że tzw. raport Draghiego stanowi tu jakąś ważną cezurę, punkt zwrotny czy dowód otrzeźwienia unijnych elit w percepcji gospodarki, innowacyjności lub normowaniu stosunków społecznych – to trzeba wyjaśnić, że stanowi on zaledwie kontynuację przykrych wniosków wyrażanych we wcześniejszych dokumentach unijnych, alarmujących o zabijaniu przedsiębiorczości przez przerosty regulacyjne...