Nie idę do dziupli karmić wiewiórki

autor zdjęcia: Marta Ankiersztejn

źródło: Rzeczpospolita

Hamlet u Jana Englerta w Narodowym to chłopiec w swetrze z gitarą w dłoniach. – Bo taki jest dzisiejszy chłopak… – mówi reżyser. N/z Helena Englert jako Ofelia oraz Hugo Tarres w roli Hamleta

autor zdjęcia: Jacek Dominski/REPORTER

źródło: Rzeczpospolita

08.04.2025 Warszawa Teatr Narodowy Proba sztuki "Hamlet" Williama Shakespeare'a w rezyserii Jana Englerta fot Jacek Dominski/REPORTER N/z: Jan Englert

To pewnie słuszne, że nie będę dyrektorem w Narodowym. Szkoda, że to się odbyło cięciem brzytwą. Nie obrażam się, chcę współpracować z Janem Klatą.Rozmowa z Janem Englertem, aktorem i reżyserem teatralnym

Żegna się pan z Teatrem Narodowym głośną inscenizacją „Hamleta”. Zacznę od banalnego pytania: skąd ten wybór?

Niech pan krzyknie tu w okolicy teatru: „Hamlet!”, a wszyscy aktorzy się odwrócą. To aktorska buława marszałkowska.

Ale w Narodowym nie grano go od inscenizacji Adama Hanuszkiewicza z Danielem Olbrychskim. Czyli od 55 lat.

Był stale obecny gdzie indziej. Ja grałem Hamleta w Teatrze Telewizji w roku 1974, a reżyserowałem – w 1985. Swojego spektaklu telewizyjnego chyba nawet nie obejrzałem, nie byłem z niego wtedy zadowolony. To, co zrobiłem teraz, dało mi satysfakcję. Od tamtych moich „Hamletów” upłynęło 50 i 40 lat, dwa pokolenia więc i gruntowne zmiany na świecie.

Skąd ten powrót?

Żyjemy w czasach hamletowskich. Mogłem sobie pozwolić na ryzyko, bo przestaję odpowiadać za całość. Odpowiadam tylko za siebie.

I dlatego w pierwszej scenie pokazał pan, jak dworzanie wrzucają do teatralnej zapadni pamiątki po zmarłym królu, w tym pana portret?

Owszem. Ale nie tylko portret. Strój, który przymierza Przemek Stippa jako Horacjo, to płaszcz Króla Leara. Ale nie ze spektaklu Szekspira, a z „Garderobianego”, gdzie grałem aktora grającego Leara. To są satysfakcje tylko dla mnie. Coś musi mnie przecież bawić.

Czuje się pan teraz zamordowanym...