Nie taki liberalny Franciszek

autor zdjęcia: Vatican Media via Vatican Pool/Getty Images

źródło: Rzeczpospolita

Na właściwą ocenę pontyfikatu Jorge Maria Bergoglia trzeba będzie lat. Próba robienia z tego papieża rozbijającego doktrynę progresywisty jest jednak z pewnością daleko idącym nadużyciem.

Nie da się opowiedzieć w ramach jednego tekstu wszystkich niuansów czasu, w którym urząd wikariusza Jezusa Chrystusa pełnił Jorge Mario Bergoglio. Jako reprezentant polskiej konserwatywnej strony debaty publicznej chcę skupić się na tym, co w środowisku prawicy wzbudzało największe kontrowersje.

Jak dobrze wiemy, papież nie miał dobrej prasy wśród katolików o bardziej konserwatywnej czy też tradycyjnej wrażliwości. A to jego encykliki były za bardzo światowe, a to za dużo było w nich ekologii, a to za dużo formuł rodem z deklaracji ONZ, a za mało Chrystusa i ewangelizacji. A to błogosławienie par homoseksualnych, a to komunia dla rozwodników, a to w końcu – co dla Polaków niedopuszczalne – brak jednoznacznego potępienia rosyjskiej agresji na Ukrainę. Czy jednak niechęć konserwatystów była uzasadniona?

Co z tą światowością?

Niektórzy katolicy kręcili nosem, gdy w 2014 r. ukazała się encyklika „Laudato si”. Papież, pisząc ją – zdaniem krytyków – miał ulegać aktualnym modom, klimatycznemu szaleństwu oraz chęci przypodobania się współczesnemu Zachodowi, dla którego agenda ekologiczna miałaby stanowić coś w rodzaju nowej religii, ideologii, do której wszystko inne – ekonomia, gospodarka, życie społeczne i indywidualne – miałoby się bezwzględnie dopasowywać, nie bacząc na koszty. Jeszcze mocniej papieżowi dostało się po wydaniu encykliki...