Fortepiany na wagę złota. Albo złomu

INWESTYCJE ALTERNATYWNE | Instrumenty z bujną historią lub poszukiwane przez profesjonalistów mogą być dobrą lokatą

Pałac, limuzyna, biżuteria – gdy szukamy prostego komunikatu o czyjejś majętności, te dobra komunikują bez słów, że właśnie znaleźliśmy. I takie właśnie są też fortepiany: widząc eleganckie wielkie pudło rezonansowe z klapą, wiemy, że jesteśmy w salonie milionera. I tylko czasem pozory mogą mylić.

„Graj, Sam, zagraj »As Time Goes By«” – nalega Ilsa, czyli Ingrid Bergman, w jednej z najsłynniejszych scen „Casablanki”. Pianista w końcu ulega namowom i zaczyna pierwsze takty szlagieru, gdy otwierają się drzwi baru i wchodzi z minorową miną Rick, Humphrey Bogart. Akurat w chwili, gdy Ilsa ma już łzy w oczach. To jeden z kluczowych momentów fabuły prowadzącej do legendarnego zwieńczenia na lotnisku, symbol historii kina. Nie wspominając o tym, że w instrumencie ukryte są dokumenty, które pozwolą Rickowi uciec z Maroka.

Cóż, Sam nawet nie był pianistą. Zagrał go, jak widać – z powodzeniem – Dooley Wilson, z zawodu perkusista i lider jednej z bardziej znanych wówczas jazzowych orkiestr. Dźwięki pianina również zostały podłożone, a sam instrument zmodyfikowany na potrzeby filmowców, m.in. po to, by klawiatura dobrze wypadła w kadrze (liczy sobie o dwie i pół oktawy mniej niż standardowe pianino; nie wiadomo nawet, czy po tej redukcji...