![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Jakim ssakiem jest ordynacja większościowa
Obecna ordynacja powoduje, że startujący ze wspólnej listy kandydaci jednej partii zajmują się wzajemnymi podchodami i kopaniem wilczych dołów – pisze socjolog z Uniwersytetu Jagiellońskiego
Co w ordynacji wyborczej do Sejmu jest najbardziej interesujące? Czy jedynie to, która partia dostanie więcej mandatów, która mniej, a która wcale – jak chciałby Marek Migalski („Jak się pozbyć SLD”, „Rzeczpospolita”, 19.02.2008 r.)? Jednak po słusznym założeniu – „dyskutując nad projektem zmian w ordynacji, winniśmy wiedzieć, czego po nich oczekujemy” – Migalski bez słowa wyjaśnienia wpada w koleiny, którymi wszystkie dotychczasowe dyskusje o ordynacji zostały sprowadzone na manowce.
System wyborczy karmi się złudzeniami
Tymczasem warto się zastanowić nad innym punktem widzenia – co nowelizacja ordynacji spowoduje wewnątrz poszczególnych partii? Powinien być to bowiem najważniejszy powód zmiany obecnego systemu i największe ograniczenie, jeśli chodzi o możliwe rozwiązania.
Twierdzenie, że obecna ordynacja przez lata dobrze służyła polskiej demokracji, mija się zarówno z badaniami opinii publicznej, jak i z wynikami szczegółowych analiz. Te ostatnie pokazują, że ordynacja ta, w szczególności „krzyżyk przy nazwisku” stawiany na listach w okręgach wielomandatowych, prowadzi do szeregu patologii. Dla przytłaczającej większości kandydatów priorytetem w trakcie kampanii jest walka z kolegami z listy. To „współtowarzyszom” zrywa się plakaty i donosi na nich mediom.
Każdy też próbuje znaleźć sobie jakąś niszę,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
