![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Arsenał minionych wieków
Miecz wczesnośredniowieczny
Miecz stanowił broń elitarną, jego posiadanie było równoznaczne z wysoką pozycją społeczną właściciela. Punktem wyjścia dla wczesnośredniowiecznego miecza była późnorzymska spatha, której ewolucja doprowadziła do powstania typu merowińskiego, a następnie karolińskiego. Wczesnośredniowieczne miecze były bardzo zróżnicowane i cechowały się indywidualnymi formami zależnymi od kręgu kulturowego, w jakim funkcjonowały. Dlatego też od dawna podejmowano próby ich sklasyfikowania, aby ułatwić chronologiczną lokalizację odnajdowanych oryginalnych egzemplarzy oraz ich proweniencję. Uwzględniano kształt rękojeści bądź głowni, ornamentykę; niemniej nie udało się stworzyć typologii doskonałej.
Jakość broni, zwłaszcza głowni, bywała różna; najlepsze miecze produkowano w warsztatach zlokalizowanych w Nadrenii, szczycących się długą tradycją. Tamtejsze wyroby były drogie i najbardziej poszukiwane. Wartość miecza (zarówno z punktu widzenia ekonomicznego, jak i praktycznego) zależała od dobrze sporządzonej „części pracującej”, czyli głowni. Powinna być trwała i elastyczna zarazem. Osiągano to, stosując technikę dziwerowania, zwaną też damastem skuwanym (nie mylić z prawdziwą stalą damasceńską), polegającą na łączeniu i skuwaniu ze sobą kilku warstw różnie nawęglonej stali i żelaza; starano się uzyskać możliwie twarde...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
