![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Wielki eksperymentator
Leonardo żył w czasach, kiedy królową nauk była teologia uznająca niepojętość Boga i tajemniczość stworzonej przez niego natury.
Preferowano wiedzę opartą na objawieniu, czyli bezpośrednim kontakcie umysłowym ze Stwórcą, a nie obserwacji zjawisk zachodzących w przyrodzie.
Leonardo prezentował, jako jeden z pierwszych, zupełnie odmienne podejście do roli i istoty nauki. Za jej podstawę uważał założenie, że istnieje logika zjawisk przyrodniczych wykrywalna zmysłami, dająca się zrozumieć i wyrazić matematycznie (przyjmując przy tym, że cała ta rzeczywistość jest dziełem Boga). Doprowadziły go do tego rozważania nad teorią malarstwa, które stały się dla niego punktem wyjścia do analizy zjawisk widzialnych. Sądził, że ich poznawanie i pojmowanie stanowi zaczyn miłości dla Stwórcy. Uważał oko za najważniejsze „okno duszy” umożliwiające człowiekowi zrozumienie natury, ważniejsze od ucha (dlatego malarstwo stawiał wyżej od poezji czy muzyki). Uznawał, oczywiście, że istnieje zależność przyczynowo-skutkowa, a w zjawiskach przyrody – także w ich postrzeganiu – obowiązują prawa geometrii. Rozważał w naturze ruch, siłę, ciężar i zderzanie się ciał. Za instrumenty umysłowej analizy zjawisk uważał obserwację, eksperyment i matematyczne ujmowanie rządzących nimi praw.
Około 1490 roku zaczął stosować ilościowe podejście do badanych zjawisk, tworząc własną metodę naukową opartą na pomiarach, rozważaniach na modelach oraz posługiwaniu się technikami pomocniczymi (np. barwieniem wody w potoku w celu ułatwienia śledzenia jej przepływu)....
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
