![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Pogrom kielecki
Udział osób pochodzenia żydowskiego w aparacie represji, głównie wyższego szczebla, stał się jednym z bodźców do rozbudzenia nastrojów antysemickich w Polsce. Napięta atmosfera wojny domowej rodziła czynne wystąpienia przeciwko Żydom, którzy stawali się teraz celem ataków narodowego podziemia zbrojnego. W większości przypadków należy doszukiwać się pobudek politycznych – atakowano bowiem osoby podejrzewane o współudział w komunistycznym aparacie władzy. Bywały jednak także inne powody, np. obawiano się, iż powracający Żydzi będą próbowali odzyskiwać dawne mienie lub też mścić się na tych, którzy wydawali ich Niemcom.
Powszechność stereotypu żydokomuny oraz wzmocniony w czasie wojny propagandą niemiecką antysemityzm powodowały, że życie tracili także Żydzi w ogóle niezwiązani z aparatem komunistycznej władzy. Spośród kilku wystąpień antyżydowskich, do których doszło w pierwszych latach po wojnie, najbardziej krwawy charakter miał pogrom kielecki. 4 lipca 1946 r. w niewyjaśnionych do tej pory okolicznościach podburzony tłum zamordował 42 Żydów, którzy przebywali w budynku kieleckiego Komitetu Żydowskiego przy ul. Planty 7.
Wystąpienie polskich mieszkańców Kielc, przy udziale wojska i Milicji Obywatelskiej, przeciwko Żydom poprzedziła pogłoska o dokonaniu przez nich „mordu rytualnego” na dziewięcioletnim Henryku...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
