![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
"Polski styl narodowy"
Dopiero koniec XIX, a zwłaszcza początek XX w. przynosi głębsze badania XVII- i XVIII-wiecznych, form budowlanych, świadomość tradycji lokalnych i w konsekwencji poszukiwania „polskiego stylu narodowego”, przy czym określenie to odnosi się do terytorium, a nie przynależności etnicznej twórców i użytkowników budowli.
W tym właśnie stylu polskim (w jego różnych odmianach) projektowano i wznoszono między innymi synagogi w Oszmianie (1902 r.), Ostrołęce (1916 r., Henryk Stifelman), Goworowie (po 1922 r.), Wilnie (1924 r.); w 1915 r. dodano „polską” attykę XVI-wiecznej synagodze w Przemyślu. Pod koniec lat 20. XX w. pojawiły się też projekty modernistyczne, w stylu zwanym międzynarodowym. Marcin Weinfeld, znany głównie jako twórca Prudentialu, był również autorem projektu synagogi w Warszawie przy ul. Dzielnej 7, który nie został zrealizowany.
Na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim najciekawsze, nowatorskie projekty synagog – niestety, niezrealizowane – tworzył Henryk Marconi (Łomża 1832 i 1835 r., Warszawa po 1842 r.)
