Plecy Witolda K.

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

Gałczyński ukształtował go jako artystę. Picasso narysował jego portret. Hłasko uwiecznił w literaturze. Witold Kaczanowski od lat maluje ludzi odwróconych. Sam jest obecny wszędzie

„Nie żal pani?” – notariusz z włosami do ramion i czerwoną muchą pod szyją zadaje to pytanie starszej kobiecie, która cały dorobek życia zapisuje na rzecz ogniska dla dzieci. W filmie Doroty Kędzierzawskiej „Pora umierać” rejenta gra Witold Kaczanowski, 76-letni malarz i rzeźbiarz mieszkający w Denver, sygnujący swe prace jako Witold K. Gdyby artysta pytanie o bilans życia zadał sobie, musiałby szczerze odpowiedzieć, że ma wyjątkowo barwny życiorys.

W Tworkach z Gałczyńskim

Kaczanowski, rocznik 1932, dzieciństwo spędził w szpitalu psychiatrycznym w Tworkach. Jego ojciec był tam lekarzem. Wcześnie osierocony przez matkę, z zabaw najlepiej wspomina te z pacjentami. Roman, chudy jak tyka, był lokomotywą i gnał po okolicy z dziećmi doczepionymi jako wagoniki.

Podczas wojny ojciec ukrywał Żydów, Witoldowi jednak w pamięć wbiło się kilka innych obrazów. Jaśka Jąkały, który woził trupy pod oknami. A także ukochanego psa Misia, którego zabili Niemcy. Krew na jego futrze utworzyła biało-czerwoną flagę.

Lubi powtarzać, że to Konstanty Ildefons Gałczyński uczynił z niego malarza. Poeta, już po wojnie, trafił na odwyk do Tworek. Ojciec Kaczanowskiego dołożył wszelkich starań, by pacjent czuł się jak w domu – dokwaterował go do pokoju syna. Gałczyński uczestniczył w rodzinnych kolacjach. Gdy kiedyś młody Witold przyjechał z wyprawy do Krakowa, gdzie węglem robił szkice...