Usłyszmy wołanie o pomoc

autor zdjęcia: Jakub Ostałowski

źródło: Fotorzepa

Ks. Arkadiusz Nowak

Dezaprobata wobec narkotyków nie jest formą dyskryminacji. W ten sposób wyrażamy tylko protest przeciwko ewidentnemu moralnemu złu – pisze katolicki duchowny

Czy można mówić o tolerancji wobec choroby i chorych? Ktoś powie, że przecież narkomania to nie tylko choroba, to również, albo przede wszystkim, niepożądane i negatywne zjawisko społeczne. Prowadzi do zachowań sprzecznych z prawem, często przestępczych. Prowadzi do dysfunkcji, rozpadu więzi rodzinnych, radykalnej zmiany hierarchii wartości. Czy zatem, mając świadomość, jak tragiczne indywidualne i społeczne skutki wywołuje narkomania, możemy używać wobec tego zjawiska słowa tolerancja?

Szkodliwe dobre intencje

Jeżeli przyjmiemy, że tolerancja oznaczać będzie jedynie cierpliwą wytrwałość lub cierpliwe znoszenie odmienności innych osób w imię szacunku dla ich wolności, to, w moim przekonaniu, tak rozumianej tolerancji nie można uznać jako wartości sprzyjającej zrozumieniu specyfiki narkomanii. Tym bardziej nie można powiedzieć, że jej zastosowanie w życiu społecznym byłoby pomocą dla osób uzależnionych.

Cierpliwe znoszenie czyjeś odmienności w tym konkretnym wypadku staje się bowiem przyzwoleniem na utratę własnego zdrowia, które wielokrotnie prowadzi do przedwczesnej śmierci. Tak rozumiana tolerancja staje się również przyzwoleniem na popełnianie czynów, które szkodzą innym. Trudno więc się zgodzić z tymi, którzy nie znając dobrze zagadnienia narkomanii, używają słowa – tolerancja – chcąc wyrazić przekonanie, że nie mają nic przeciwko...