Teatr zastraszania

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Rozmowa Mazurka z Januszem Horodniczym, aktorem i pisarzem

Zgarnęli was 4 sierpnia 1952 roku.

Przyszli późnym wieczorem, prawie nocą, ja już spałem. Zatrzymał mnie podporucznik Eitel, mały, rudy sk...syn. Całą noc przekopywali mieszkanie, a nad ranem dumny z siebie, wioząc mnie do aresztu, do celi 33, zaśpiewał mi: „Gdzie jedziesz, Januszu? Na UB, panie. Po co tam jedziesz? Na przesłuchanie", i wybuchnął śmiechem...

Ma pan filmowy życiorys.

A może woli pan zacząć od love story?

Proszę bardzo.

Miałem 16, 17 lat. Moja pierwsza wielka miłość, Irka...

Była razem z wami w organizacji?

Zobaczyłem ją potem na rozprawie, dałem jej swój sweter... Dostała niewiele, sześć lat.

Rzeczywiście, tyle co nic.

My dostaliśmy po 15, bo byliśmy nieletni. Inaczej albo czapa, ale pewnie wyroku by nie wykonali, więc 25 lat.

Wracając do Irki...

Siedziała w Fordonie, a później w Bojanowie, koło Rawicza. Tam poznała oficera bezpieki, on jej pomógł wcześniej wyjść, zostali małżeństwem.

Spotkał ją pan kiedykolwiek potem?

Końcówka lat 70., grałem w Szczecinie, przyszła na mój spektakl. Nie wiem, czy jej...