Między kroniką a propagandą

źródło: Archiwum

Mur na ul. Chłodnej i kładka łącząca małe i duże getto przy 
ul. Żelaznej widziane z terenu dzielnicy zamkniętej. Fot. Mieczysław Bil-Bilażewski

źródło: Archiwum

Elegancko ubrane osoby przechodzą obok leżącego 
na chodniku żebraka. Według nazistów miało to świadczyć 
o braku solidarności społeczności żydowskiej. Fot. Mieczysław Bil-Bilażewski

źródło: Archiwum

Cmentarz żydowski przy ul. Okopowej. Tu często przyjeżdżali niemieccy oficerowie robić sobie pamiątkowe zdjęcia. Fot. Mieczysław Bil-Bilażewski

źródło: Archiwum

Grupa mężczyzn przed synagogą Nożyków przy ul. Twardej, gdzie zorganizowano magazyn. Prawdopodobnie czekają na pracę. Fot. Mieczysław Bil-Bilażewski

źródło: Archiwum

Kobiety i dzieci przy ulicznym stoisku z papierosami. W getcie handlowano niemal wszystkim. Fot. Mieczysław Bil-Bilażewski

źródło: Archiwum

Choroby – to one miały być powodem zamknięcia getta. Żebrak sfotografowany na tle rymowanki. „Unikaj brudu, bądź zawsze czysty. Brudy wesz, rodzą wesz – tyfus plamisty". Fot. Mieczysław Bil-Bilażewski

Nigdy niepokazywane zdjęcia Mieczysława Bilażewskiego z getta warszawskiego w stołecznym Fotoplastikonie.

„Po przekroczeniu muru wchodziło się do nowego świata, zupełnie innego niż wszystko, co sobie wyobrażałem. Cała ludność getta zdawała się żyć na ulicy" – opisywał Jan Karski potajemną wizytę w zamkniętej dzielnicy w 1942 roku.

To zagęszczenie ludzi, ścisk na chodnikach, bazarach, w kolejkach, nawet w zbiorowych mogiłach widać na niemal wszystkich zdjęciach z getta. Życie tam rejestrowały oficjalne ekipy niemieckiej propagandy, hitlerowscy żołnierze przejeżdżający przez Warszawę, traktujący przejście przez mur jako egzotyczną wycieczkę, z której warto mieć pamiątkę, a także wynajęci przez Judenrad żydowscy fotografowie, których kadry miały zapewnić świat, że można żyć i pracować godnie.

Polski fotograf Mieczysław Bil-Bilażewski robił w getcie zdjęcia w od 1940 do 1943 roku, najprawdopodobniej na zlecenie władz niemieckich.

...