Zagrożeniem jest inflacja, a nie deflacja

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Niskie stopy i tani pieniądz w długim okresie podważają reputację banków centralnych – pisze wiceprezydent Pracodawców RP, 
były prezes WestLB Bank Polska i PBP Banku.

maciej stańczuk

W listopadzie Europejski Bank Centralny obniżył podstawową stopę procentową do historycznie najniższego poziomu 0,25 proc. Decyzję tę należy postrzegać w kontekście zwalczania symptomów deflacji, czemu zresztą służą również inne, mniej konwencjonalne, kroki, jak skup obligacji skarbowych i bankowych czy portfeli kredytowych banków komercyjnych. Jednak wobec groźby deflacji oraz polityki stosowanej do jej zwalczania wskazany jest duży sceptycyzm.

Wyjście z polityki luzowania ilościowego rodzi wiele problemów

Lekcja z historii

Pojęcie deflacji oznacza zwykle stały spadek cen w ciągu dłuższego okresu. Deflacja jest, podobnie jak inflacja, czysto monetarnym fenomenem. Stały spadek cen jest możliwy tylko wtedy, gdy mamy do czynienia z chronicznym brakiem pieniądza. Taką sytuację mieliśmy w latach wielkiej depresji w USA (do 1933 r.). Po boomie lat 20., napędzanym tanim kredytem i zwiększeniem podaży pieniądza, nastąpił klasyczny krach. Wywołało to falę bankructw banków, pieniądz depozytowy trzymany w bankach zniknął razem z nimi samymi. Podaż pieniądza w USA skurczyła się w okresie depresji o ponad 30 proc. Zjawisko to pociągnęło za sobą spadek cen.

Japonia z kolei wykreowała pod koniec lat 80. ubiegłego wieku potężny balon spekulacyjny na rynku nieruchomości, który został napompowany nadmiernym wzrostem...