Tańcząc w czerwonej sukni

źródło: Archiwum Muzeum w Stawisku/FOTONOVA

Przedwojenna dekada. Felicja pośrodku, między siostrą Marią (z prawej) a Anielą Raczyńską. Nigdy nie będzie takiego lata

źródło: Plus Minus

„Powroty” Felicja Lilpop-Krance, Więź, 2013

Aleja Róż, IPS, taniec z Czapskim, Paryż, 
dom nad Rodanem, przyjaźnie z Lechoniem, 
Zamoyskim i Kisielem. Uroda życia, spełnione życie.

Autorka „Powrotów" urodziła się w roku 1908 jako córka architekta Franciszka Lilpopa, który zaprojektował kilka znanych warszawskich budynków, takich jak dom handlowy Braci Jabłkowskich przy zbiegu Chmielnej i Brackiej, a także własną kamienicę przy alei Róż, gdzie parter zajmowała pracownia architektoniczna, a na ostatnim piętrze mieszkało dwanaście osób: rodzice, sześcioro rodzeństwa, czworo służby. Na górze był jeszcze nadbudowany lokal, do którego wchodziło się z hallu krętymi schodami, przeznaczony na naukę dzieci, dwóch chłopców i czterech dziewczynek. Najstarsza z nich poślubiła dyrygenta Artura Rodzińskiego. Młodsza od Felicji, Aniela, została żoną dyplomaty Witolda Mieczysławskiego. Najmłodsza Maria wyszła za Zbigniewa Uniłowskiego.

Ówczesna aleja Róż nie była jeszcze do końca zabudowana po stronie nieparzystej. Dochodził do niej obszerny ogród pałacyku Sobańskich, którego róże uzasadniały nazwę miejsca. Chodziła na pensję panien Kowalczykówny i Jawurkówny na Wiejską naprzeciw ogrodu sejmowego. Tam zaprzyjaźniła się z córką dyrektora Opery Warszawskiej Nelą Młynarską, późniejszą żoną Artura Rubinsteina. Potem uczęszczała do Instytutu Sztuk Plastycznych przygotowującego do studiów w Szkole Sztuk Pięknych, gdzie selekcja była szczególnie ostra. Wreszcie w roku 1927...