Kiedy gmina nadużywa uprawnień uchwalając plan miejscowy

Uchwała ustalająca plan miejscowy może zostać zaskarżona do sądu administracyjnego m.in. wtedy, gdy jest sprzeczna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Organy gmin określają przeznaczenie gruntów oraz zasady ich zagospodarowania przeważnie przy pomocy dwóch aktów prawnych: studium i planów miejscowych. Dzieje się tak niezależnie od tego, do kogo te grunty należą, i od woli władających. W przypadku zaś braku planów miejscowych na danym terenie możliwe jest zastępcze ich ustalenie w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego. Decyzje takie mają charakter bezterminowy i obowiązują do czasu ich wygaszenia na skutek wejścia w życie planów miejscowych zawierających odmienne ustalenia od tych, które zostały w nich określone (art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Władztwo z ograniczeniami

Gminy, tworząc akty planistyczne tj. studium czy plany miejscowe oraz stosując przepisy prawa w procesie wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, działają w ramach władztwa planistycznego. Zasadniczym atrybutem tego władztwa, niezależnie od tego, w której z wyżej wymienionych form jest realizowane, jest uprawnienie do określania w jednostronny i władczy sposób przeznaczenia terenów oraz zasad ich zagospodarowania. W orzecznictwie podkreśla się, iż władztwo to nie może w jakimkolwiek zakresie przybierać charakteru absolutnego i nieograniczonego, gdyż gmina, wykonując je, ma obowiązek działać w...