NATO. Jak to się udało

Nasz akces do sojuszu był wykorzystaniem 
krótkiej chwili historycznej koniunktury 
– piszą byli urzędnicy KPRM za rządów 
Jerzego Buzka.

Mamy sezon na opowieści o tym, kto nas wprowadził do NATO. Przyglądamy się różnym – to modne słowo – narracjom i dochodzimy do wniosku, że albo nas powaliła gigantyczna skleroza, albo wszystkie te opowieści mają z historią tyle wspólnego, ile disco polo z operą. W zależności, który kanał telewizyjny włączymy, dowiadujemy się, że do NATO wprowadził nas a to premier Jan Olszewski, a to Aleksander Kwaśniewski, a to Bronisław Geremek.

Tak się składa, że w drugim czy trzecim szeregu, mieliśmy okazję uczestniczyć w niemal całym procesie wchodzenia Polski do sojuszu. Oczywiście nasze wrażenia są absolutnie subiektywne, ale oficjalna i półoficjalna opowieść o polskiej drodze do NATO jest mocno zakłamana.

Pierwszy mit, to mit o powszechnej zgodzie i dążeniu do członkostwa. Wystarczy zajrzeć do ówczesnych gazet czy zapisów przemówień, by zauważyć, że entuzjazm natowski był mocno ograniczony. W początku lat dziewięćdziesiątych SLD dowodził, że powinniśmy swoje bezpieczeństwo opierać o OBWE. Byli zwolennicy tworzenia jakiegoś mgławicowego sojuszu państw Międzymorza (nie mylić z Trójmorzem), byli również neoendecy zapatrzeni w Rosję. Tak, tak, przecież Rosja się demokratyzowała na potęgę… A przede wszystkim samo NATO nie miało najmniejszej ochoty, by rozszerzać się na wschód. Głównie dlatego, żeby nie drażnić Rosji, bo skądinąd słusznie uważano, że rosyjski...