Wybitne postaci polskiej nauki

Sylwetki | W latach międzywojennych nauka była ustawicznie niedofinansowana. Ale mimo to może poszczycić się wieloma sukcesami. Do jej międzynarodowego uznania w głównej mierze przyczyniły się ośrodki: warszawski, krakowski i lwowski.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w pierwszym roku akademickim (1918–1919) działało siedem uczelni wyższych. Stopniowo zakładane były nowe placówki państwowe i prywatne. W roku akademickim 1932–1933 było ich w sumie 24, a tuż przed II wojną światową – 32.

Ważnymi ośrodkami polskiej nauki były: Uniwersytet Jagielloński, Akademia Umiejętności w Krakowie, lwowski Uniwersytet Jana Kazimierza i Politechnika we Lwowie, a także Uniwersytet Warszawski i Politechnika Warszawska. Istotny wkład w rozwój naszego szkolnictwa wyższego wniosły także ośrodki akademickie w Wilnie, Poznaniu, Lublinie oraz dwie uczelnie specjalistyczne: AGH w Krakowie i SGGW w Warszawie.

Polska szkoła matematyczna

Jednym z wybitnych matematyków był Zygmunt Janiszewski (1888–1920), czołowy przedstawiciel warszawskiej szkoły matematycznej. Założył warszawską szkołę topologii, pisał prace z zakresu topologii płaszczyzny, rozwijał teorię mnogości.

Znakomitym przedstawicielem tej samej szkoły był Wacław Sierpiński (1882–1969). Pracował nad teorią mnogości, teorią liczb i funkcji rzeczywistych oraz nad topologią. Pozostawił olbrzymi dorobek naukowy. Szczególne znaczenie mają jego prace na temat pewnika wyboru i hipotezy continuum.

Stefan Banach (1892–1945) to z kolei przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej. Był wykładowcą, autorem wielu podręczników. Jest jednym z...