Nieuzasadniona krytyka prawa do milczenia

Ma rację sędzia Jarosław Dudzicz, twierdząc, że na tym etapie postępowania nie powinien nic mówić. Skoro jest ofiarą hejtu, sam nie mógł hejtować. Piotr 
Kardas Maciej Gutowski

Zupełnie niezasadna krytyka posypała się na sędziego Jarosława Dudzicza z uwagi na odmowę złożenia pisemnych wyjaśnień na żądanie prezydium Krajowej Rady Sądownictwa co do jego roli w aferze hejterskiej, w której mieli uczestniczyć urzędnicy i kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości, sędziowie z KRS i Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego. Odmawiając wyjaśnień, sędzia podkreślił, że „wszyscy członkowie rady są równi i nie mogą sobie nawzajem wydawać poleceń", co spotkało się z nieprzychylnym przyjęciem w środowisku prawniczym i niezasadnymi atakami na odmawiającego wyjaśnień co do jego roli w obrzydliwym procederze realizowanym przy pomocy komunikatorów internetowych.

Krytykujący najwyraźniej zapomnieli, że w polskim porządku prawnym nawet najgorszemu przestępcy przysługuje prawo do milczenia. Zasada nemo se ipsum accusare tenetur to fundament postępowania karnego, urealnienie prawa do obrony. Choć w niektórych państwach jest kwestionowana, trudno sobie wyobrazić bez niej kształt nowoczesnej...