Siedem grzechów głównych związków zawodowych

Organizacje związkowe w trakcie prowadzenia sporów zbiorowych niejednokrotnie podejmują czynności budzące wątpliwości co do ich dopuszczalności. Bywa, że te spory są inspirowane przez centrale związkowe w oderwaniu od faktycznej sytuacji w zakładzie pracy i interesu pracowników. A to pociąga za sobą kolejne uchybienia. Chodzi m.in. o przedstawianie postulatów, które nie mogą stanowić przedmiotu sporu zbiorowego, organizowanie nielegalnych akcji protestacyjnych czy nadużywanie prawa do strajku będące wynikiem realizowania oczekiwań stawianych przez przedstawicieli regionalnych czy krajowych struktur związkowych.

1. Przedstawianie żądań, które nie mogą stanowić przedmiotu sporu

Przedmiotem sporu zbiorowego mogą być wyłącznie żądania dotyczące warunków pracy, płac, świadczeń socjalnych oraz praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych. Nie można prowadzić sporu co do indywidualnych roszczeń pracowniczych, które mogą być dochodzone przed sądem. Nie można również prowadzić sporu w zakresie objętym układem zbiorowym pracy czy innym porozumieniem ze związkiem, chyba że taki układ czy porozumienie zostaną wcześniej wypowiedziane.

Niejednokrotnie spotykamy się z sytuacjami, gdy organizacje związkowe przedstawiają pracodawcom żądania, których nie można zaklasyfikować do żadnej ze wskazanych powyżej kategorii. Organizacje związkowe zgłaszając tego rodzaju postulaty wskazują jednocześnie, że brak ich realizacji w określonym terminie spowoduje powstanie sporu zbiorowego w zakładzie pracy.

Przedstawianie przez organizacje związkowe żądań niemieszczących się we wskazanych wyżej kategoriach nie prowadzi do uruchomienia procedury z ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. Oznacza to, że brak uwzględnienia żądań przez pracodawcę nie powoduje powstania sporu zbiorowego w zakładzie pracy. Pracodawcy w przypadku otrzymania tego rodzaju żądań nie są zobowiązani do angażowania się w rokowania...