Objętość nie stanowi treści

Zwięzłe pisma nie ograniczają praw procesowych. Mniej nie znaczy gorzej.

Im bardziej będziemy cofać się w czasie, tym szczuplejsze okażą się akta sądowe. Trudno nie zauważyć gwałtownego przyrostu ich wagi, ale czy ten przyrost jest usprawiedliwiony? Im dłuższe pismo, tym więcej do czytania, odpowiadania i procedowania – czyżby sprawy sądowe stały się tak skomplikowane, że nie jest już możliwe ich skromniejsze przedstawienie? Ustawodawca wydaje się problem dostrzegać, czego dowodem jest art. 127 kodeksu postępowania cywilnego.

Wynikający z niego obowiązek wnoszenia pism w formie zwięzłej ma charakter ustawowy dotyczy stron lub uczestników postępowania. Dyspozycja ta przynosi mierny skutek, o ile w ogóle ma jakieś znaczenie – przecież mało kto o tym przepisie pamięta i uważa się za zobowiązanego do jego przestrzegania. Przecież objętość pism procesowych oddziałuje bezpośrednio na przebieg postępowania, a wpływ na sprawność wydaje się podobny jak nadwaga przy bieganiu. Dlatego warto uważniej przyjrzeć się tej normie i rozważyć, czy aby nie powinna być poważniej traktowana i stosowana.

Treść art. 127 k.p.c. jest następująca: „W piśmie procesowym mającym na celu przygotowanie sprawy do rozstrzygnięcia (pismo przygotowawcze) strona powinna zwięźle podać stan sprawy, wyszczególnić, które fakty przyznaje, a którym zaprzecza, oraz wypowiedzieć się co do twierdzeń i dowodów zgłoszonych przez stronę przeciwną”.

Literalna wykładnia wskazuje, że na...